● … nie można zrozumieć głębi tajemnicy małżeństwa bez wiary w Boga i bez Chrystusa, który objawia prawdziwy sens tego sakramentu. Należy też zwrócić uwagę, że małżeństwo jest instytucją uniwersalną, która odpowiada na podstawowe potrzeby człowieka i społeczeństwa. Wielu młodych ludzi, poruszonych autentyczną miłością, pragnie połączy swoje życie nierozerwalnym węzłem małżeńskim.
Wydaje się, że dopóki istnieje na ziemi miłość między ludźmi, konieczne będzie małżeństwo, rozumiane nie tylko, jako instytucja cywilna, ale jako sakrament Wielkiej Miłości. Dwoje kochających się ludzi niczego więcej nie pragnie, tylko, aby ich miłość była szczęśliwa i wieczna. To może zagwarantować tylko Chrystusowy sakrament, który jest zewnętrzną gwarancją zabezpieczającą parę małżeńską i ich potomstwo. Tak rozumiane małżeństwo posiada charakter nierozwiązywalny, gwarantując jedność i nierozerwalność związku. […]
Obecnie młodzież nie tylko odrzuca sakrament małżeństwa, ale kwestionuje samą instytucję małżeństwa, pozostając w różnego rodzaju wolnych związkach stroniąc przed trwałym zobowiązaniem na całe życie. Dziś należy wręcz postawić pytanie, do czego potrzebne jest małżeństwo, a nie tylko ślub kościelny? […]
Współczesna młodzież nie tylko stroni od zawarcia sakramentalnego małżeństwa, ale stara się uniknąć jakiegokolwiek trwałego zobowiązania. Coraz częściej stawiane jest pytanie o sens samego małżeństwa, jako instytucji społecznej. W odpowiedzi Kościół wychodzi z argumentacją odwołującą się do natury człowieka. Małżeństwo jest obiektywną i uniwersalną rzeczywistością, którą z szacunkiem odkrywamy, a nie po ludzku „wymyślamy” i tworzymy jej różne formy.
Małżeństwo zostało ustanowione na początku stworzenia wraz z powołaniem do życia Adama i Ewy: „dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swoją żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2,21-24). Małżeństwo jest wpisane w naturę człowieka i posiada charakter uniwersalny. Przez wieki małżeństwo służyło przekazywaniu życia, a przez to zachowaniu gatunku ludzkiego. […]
Tradycyjna nauka Kościoła zachęca do zawarcia małżeństwa, przypominając o podstawowych celach, dla których Stwórca ustanowił instytucję małżeństwa, jako nierozerwalnego związku mężczyzny i kobiety. Małżeństwo wynika z samej natury człowieka, który jest istotą społeczną i potrzebuje drugiej osoby do pełnej realizacji swojej osobowości i osiągnięcia szczęścia osobistego. Mężczyzna i kobieta potrzebują też siebie, aby przekazać życie i przyczynić się do pomnożenia społeczności ludzkiej. Mogą to zrobić w bezpieczny sposób tylko w ramach trwałej instytucji małżeńskiej. To odczucie społeczne potwierdzone jest aktualnymi danymi socjologicznymi. Sakramentalne małżeństwo realizuje więc wszystkie zmiany, które związane są z naturalną instytucją małżeństwa, dającego podstawę do zaistnienia rodziny. Sakrament daje jednak człowiekowi jeszcze coś więcej. Poza wyposażeniem naturalnym daje jeszcze łaskę, która prowadzi do rozwoju duchowego i zbawienia. […]
Niewątpliwie w liturgii sakramentu małżeństwa zawarte jest jakieś wewnętrzne piękno, które od wieków przyciąga ludzi do Kościoła, aby wobec kapłana związać na zawsze swoje życie jednym, nierozerwalnym węzłem. Ślub kościelny z całą otoczką należy do romantycznej tradycji chrześcijaństwa. Stanowi niezbywalny składnik naszej kultury i w ten sposób wykracza poza ramy obowiązków człowieka wierzącego. […]
Sakramentalny ślub kościelny posiada potrójny wymiar złożonego zobowiązania: pomiędzy samymi małżonkami, pomiędzy małżonkami i Bogiem i samego Boga wobec małżonków. Sakrament małżeństwa zapewnia wsparcie Bożej łaski, wprowadza w logikę miłości i wierności nierozłącznej, podsuwa sposoby rozwiązywania konfliktów i nieporozumień, nadaje sens niepowodzeniom (KKK, 1638-1551). Celebracja ślubu kościelnego niesie wiele różnych argumentów o charakterze nadprzyrodzonym i naturalnym, które widziane oczami wiary, przemawiają za dokonaniem tego sakramentalnego kroku, ponieważ wprowadza on niezwykłe i nieodwracalne zmiany życiu nupturientów. […]
Ślub kościelny związany jest z realizacją pragnień. Kapłan stawia pytanie nupturientom: czy chcesz? To chcenie i pragnienie wzajemnej więzi i miłości jest początkiem trwałego małżeństwa. Wpisuje się ono w odwieczne pragnienie Boga, aby stworzyć człowieka, mężczyznę i kobietę (małżonków), aby byli Jego współpracownikami w panowaniu nad ziemią i przekazywaniu życia (Rdz 1,28). To pragnienie i chęć powinno być w małżeństwie nieustannie odnawiane. Małżeństwo jawi się jako realizacja powołania oraz wypełnienie woli Bożej w stosunku do poszczególnego człowieka. […]
Miłość małżeńska jest niewyobrażalna bez wierności. Wierność stanowi istotny element przysięgi małżeńskiej i jest obietnicą złożoną wobec Boga i Jego ma na świadka i gwaranta. Jest to wierność w sukcesach i porażkach, w zdrowiu i chorobie, w radościach i smutkach. Wierność jest trudna do zachowania, ale staje się łatwiejsza, gdy ma się świadomość, że Bóg wspomaga małżonków w jej zachowaniu. […]
Małżeństwo jest czymś trwałym. Kościół odrzuca myśl o jakimś związku czasowym, na próbę, możliwym do zerwania z powodu trudnych okoliczności zewnętrznych czy wewnętrznych, po wygaśnięciu emocjonalnych więzi. […]
Małżeństwo i ślub nie są absolutnym obowiązkiem człowieka, ale jest to wymóg stojący przed większością ludzi, aby porządek społeczny został zachowany, aby życie było przekazywane i aby można było się doskonalić i osiągnąć zbawienie.
Z sakramentem związane są obietnice Boże i zachęta duchowa do rozwoju miłości jako daru Bożego. Miłość małżeńska wspomaga dojrzewanie seksualności oraz daje radość posiadania dzieci; związana jest z trwałością, wiernością i zaufaniem w związku sakramentalnym; uczy przebaczania i prowadzi do rozkwitu wolności małżeńskiej. Chociaż dla wielu ludzi sakramentalne małżeństwo wydaje się szaleństwem, to duża część młodych nadal przez ślub kościelny podejmuje się rozpocząć tę drogę niezwykłej i niepowtarzalnej przygody.
Czytaj:
Małżeństwo i rodzina jako instytucja w nauczaniu kard. Stefana Wyszyńskiego i św. Jana Pawła II
Personalne relacje miłości małżeńskiej i rodzinnej w nauczaniu św. Jana Pawła II
Gaudium et spes (łac. radość i nadzieja) – Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym