● Młodzi chcą być w Kościele słyszani. Obok entuzjazmu wnoszą do niego świeże spojrzenie. A jest to tym bardziej ważne teraz, gdy opinie o Kościele są wśród młodych ludzi, mówiąc delikatnie, nie najlepsze.
Dla wielu młodych wiara w Jezusa nie jest czymś oczywistym. Wychowani w religijnej atmosferze zaczynają pytać o powód, dla którego wiara miałaby stać się osią ich przyszłego życia. Nie wystarczają im slogany i błahe zapewnienia. Motywowanie w stylu: „Musisz wierzyć, bo my też wierzymy” nie przekonuje i szybko zniechęca do dalszych poszukiwań duchowych. W tym kontekście pojawia się problem, który określiłbym jako nieumiejętność przepowiadania.
Często w naszym przekazie wiary skupiamy się na słowach i pojęciach teologicznych. Brakuje w nich jednak osobistego doświadczenia, które ktoś może skonfrontować ze swoim życiem. Świadectwo życia chrześcijańskiego ma dużo większą siłę oddziaływania niż ustne przekonywanie o prawdziwości swojej wiary. Bez odkrycia autentycznej motywacji wielu ludziom misja i cele Kościoła wydają się wyimaginowane, trudne do zrealizowania.
● Wierni w nauce i prawie Kościoła
- Katechizm Kościoła Katolickiego
Wchodząc do Ludu Bożego przez wiarę i chrzest, otrzymuje się uczestnictwo w szczególnym powołaniu tego ludu: w jego powołaniu kapłańskim: „Chrystus Pan, Kapłan wzięty spośród ludzi, nowy lud <<uczynił królestwem i kapłanami Bogu i Ojcu swemu>>. Ochrzczeni bowiem poświęceni są przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym, jako dom duchowy i święte kapłaństwo” (784 KKK).
Do społeczności Kościoła wcieleni są w pełni ci, co mając Ducha Chrystusowego w całości przyjmują przepisy Kościoła i wszystkie ustanowione w nim środki zbawienia i w jego widzialnym organizmie pozostają w łączności z Chrystusem rządzącym Kościołem przez papieża i biskupów, w łączności mianowicie polegającej na więzach wyznania wiary, sakramentów i zwierzchnictwa kościelnego oraz wspólnoty. Nie dostępuje jednak zbawienia, choćby był wcielony do Kościoła, ten, kto nie trwając w miłości, pozostaje wprawdzie w łonie Kościoła <<ciałem>>, ale nie <<sercem>> (837 KKK).
Wiernymi są ci, którzy przez chrzest wszczepieni w Chrystusa, zostali ukonstytuowani Ludem Bożym i stawszy się z tej racji na swój sposób uczestnikami kapłańskiej, prorockiej i królewskiej misji Chrystusa, zgodnie z własną pozycją każdego, są powołani do wypełniania posłania, jakie Bóg powierzył Kościołowi w świecie (871 KKK).
- Kodeks Prawa Kanonicznego
Wiernymi są ci, którzy przez chrzest wszczepieni w Chrystusa, zostali ukonstytuowani Ludem Bożym i stawszy się z tej racji na swój sposób uczestnikami kapłańskiego, prorockiego i królewskiego posłannictwa Chrystusa, zgodnie z własną każdego pozycją, są powołani do wypełniania misji, jaką Bóg powierzył pełnić Kościołowi w świecie (204 KPK).
Wszyscy wierni, zgodnie z własną pozycją, winni starać się prowadzić życie święte, przyczyniać się do wzrostu Kościoła i ustawicznie wspierać rozwój jego świętości (210 KPK).
Wszyscy wierni mają obowiązek i prawo współpracy w tym, aby Boże przepowiadanie zbawienia rozszerzało się coraz bardziej na wszystkich ludzi każdego czasu i całego świata (211 KPK).
- Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium”
Chrystus jedyny Pośrednik, ustanowił swój Kościół święty, tę wspólnotę wiary, nadziei i miłości tu na tej ziemi, jako widzialny organizm, nieustannie go też przy życiu utrzymuje, prawdę i łaskę rozlewając przez niego na wszystkich. Wyposażona zaś w organa hierarchiczne społeczność i zarazem mistyczne Ciało Chrystusa, widzialne zrzeszenie i wspólnota duchowa. Kościół ziemski i Kośció bogaty w dary niebiańskie nie mogą być pojmowane jako dwie rzeczy odrębne, przeciwnie, tworzą one jedną rzeczywistość złożoną, która zrasta się z pierwiastka boskiego i ludzkiego. Dlatego też na zasadzie bliskiej analogii upodabnia się ona do tajemnicy Słowa Wcielonego. Jak bowiem przybrana natura ludzka służy Słowu Bożemu za żywe narzędzie zbawienia, nierozerwalnie z Nim zjednoczone, nie inaczej też społeczny organizm Kościoła służy ożywiającemu go Duchowi Chrystusowemu ku wzrastaniu ciała (por. Ef 4,16).
● Twoje miejsce w Kościele
Czy zastanawiając się nad tym zagadnieniem odpowiesz: „Moje miejsce w kościele jest w ławce”? Czy Bóg jest dla ciebie kołem ratunkowym i/lub ochroniarzem, książką skarg i zażaleń, słuchaczem twojego koncertu życzeń? Czy Kościół – mający być wspólnotą, której cząstką jesteś – jest dla ciebie biurem obsługi klienta do którego przychodzisz zamówić usługi – np. chrzest, ślub lub pogrzeb – bo tak wypada, bo taka jest tradycja, bo tak chce rodzina, bo przjęcie SAKRAMENTÓW wymuszone zostaje presją środoiwska i lękiem przed ostracyzmem społecznym?
Tymczasem, inne jest twoje miejsce w Kościele, lecz:
„Miejsca w Kościele szuka człowiek, który przeżył wcześniej głębokie nawrócenie i osobiste spotkanie z Jezusem. Dopiero na tym etapie może on odkryć w sobie potrzebę działania na rzecz wspólnoty: pragnienie bycia nie tylko tym, który bierze i jest obsługiwany, ale też tym, który się angażuje.